Skałki na smutki

Lato wreszcie odnalazło do nas drogę i we wrześniu co weekend udawało nam się wyskoczyć w pod-londyńskie skały Harrisons Rocks choć na jeden dzień. Pobyt na łonie natury działa na nas lepiej niż terapia i prozak razem wzięte, więc aplikowaliśmy te lekarstwa na nasze ostatnie smutki bez umiaru.

Nelka jak zawsze bezbłędnie wyczuwa, że mama potrzebuje buziaka.

Dzień w skałach jak wiadomo należy rozpocząć od kawy i rogalika.

W Harrisonsach można wspinać się z liną (ale jedynie na wędkę, bo tutejsze piaskowce są za miękkie na jakikolwiek sprzęt) lub boulderować.

Nie ma to jak się powydurniać z Anią.

Uwielbiamy patrzeć jak bardzo nasza mieszkająca w bloku dziecina kocha przyrodę, a skały są fantastycznym miejscem do odkrywania jej w nelkowym tempie. Rozbijamy "obozowisko" w jedynym miejscu na dobre kilka godzin i nie trzeba jej wtedy pospieszać, żeby przestała zatrzymywać przy każdej kałuży, błocie czy kamyczku jak to ma w zwyczaju gdy się spieszymy i próbujemy dokądś dojść. Obudził się w niej pierwotny instynkt zbieracza i nie jest w stanie przejść obojętnie obok jakiegokolwiek obiektu, który mógłby się do czegoś przydać. Największą słabość ma do patyków, które rozdaje do niesienia pozostałym uczestnikom spacerów, gdy już sama nie jest w stanie unieść więcej.

Z patyków można zrobić taki fajny szałas.

Na drzewach i krzakach rośnie tyle skarbów, które należy pozbierać i włożyć do wiaderka.

Kwiatki też kuszą zapachem.

Z zebranych własnoręcznie dzikich jabłek, kwiatów, żołędzi, jarzębiny, piórek, piasku i trawy, można "ugotować zupę dla wiewiórek".

"Mamo, tato zabierzcie mnie w skały!"

Oprócz pięknej scenerii, wspinania i natury, niewątpliwą atrakcją Harrisonsów jest też przejeżdżająca tuż pod skałami zabytkowa lokomotywa parowa.