Pewnie nadal byśmy z tym Nelkowym chrztem zwlekali, gdyby nie nagła wiadomość, że ciocia Agata i wujek Dzidek zamierzają już w lipcu skorzystać z
Prawa o aktach stanu cywilnego i uiściwszy opłatę skarbową w wysokości 80 zł, połączyć się świętym węzłem praw i obowiązków. Data została wyznaczona na początek lipca, a nasz zegar zaczął tykać. Wymyśliliśmy sobie bowiem, że to właśnie Agata, do której Nela ma wielką słabość, ma być mamą chrzestną, a jako małżonka cywilna (czytaj "grzesznica") nie mogłaby nią zostać. Nie wnikamy w szczegóły... ale kartkę o nadawaniu się do bycia chrzestną od proboszcza dostała. Podobnie z resztą jak i wujek Michał, który również zgodził się na pełnienie funkcji ojca chrzestnego (tylko bez skojarzeń z mafią proszę).
Pogoda w Londynie jest w tym roku wyjątkowo paskudna nawet jak na tutejsze standardy, ale w dniu chrztu przeszła już samą siebie: lało, wiało i było lodowato, mimo że na kalendarzu zdecydowanie czarno na białym widniał napis
czerwiec. Udając, że jest lato wystroiliśmy się wszyscy elegancko w zaplanowane kreacje (co prawda Michałowi BA zgubiło bagaż, więc posiłkował się koszulą Grzesia...) i udaliśmy do polskiego kościoła w Tooting. Nastrój Neli odzwierciedlał listopadową pogodę za oknem więc byliśmy pełni obaw. Lekko spóźnieni... wpadliśmy do kościoła, gdzie już czekali zaproszeni przez nas, z deka zdezorientowani znajomi z minami "czy to na pewno tu... bo was nie ma?" i zajęliśmy strategiczne miejsca pod daleką ścianą. I się zaczęło... przez całą mszę Nela prezentowała postawę bojową i buntowniczą:
"Mamo, idziemy z tego śpiewającego muzeum" (przyznam, że to jej pierwsza msza..., a do tej pory kościoły jedynie zwiedzała)
"Nela chce wracać do domu", "Nela nie chce tu być"
Ksiądz: "Módlmy się"
Nela: "Nie, nie , nie, Nela nie będzie się modlić"
Przez całą mszę tkwiłam w tej samej pozycji z naburmuszoną Nelką na kolanach nie chcąc narażać się na żaden fałszywy ruch, który mógłby wywołać prawdziwą burzę. Na dwór nie można było się ewakuować bo lało, chrzestni przylecieli z Warszawy na ten weekend więc przełożyć uroczystości się nie dało. A ksiądz już poprzedniego wieczora pouczył nas, że stara polonia nie lubi jak są chrzty, bo dzieci boże hałasują na mszy i przeszkadzają. Całą mszę modliłam się więc o pokojowe dotrwanie do finału.
Na szczęście wszelkie negatywne emocje ulotniły się gdy dobrnęliśmy do samego chrztu. Nela uśmiechała się słodko i oczywiście buzia jej się nie zamykała... Co szczególnie rzucało sie w uszy, gdyż jedynymi dźwiękami słowo-podobnymi, które wydawały z siebie inne chrzczone dzieci było "a gugu". Ponad 2 latnia Nela znacznie zawyżała średnią wieku :).
"Nela miała brudne włoski i pan musiał jej umyć"
"Księżyc tak delikatnie dotknął Nelę w czoło"
Rodzice zwyczajni i rodzice chrzestni - Agata i Michał. Bardzo Wam dziękujemy Kochani!
Dziękujemy również innym przybyłym gościom: Gosi, Andrzejowi, Ani, Monice i Pawłowi!
Po chrzcie Nela przymierzała prezenty tradycyjne - ponownie bardzo dziękujemy!
Jak i trochę bardziej niszowy podarunek od mamy-chrzestnej, Agaty.
Od razu przetestowała do czego taka fajna uprząż dla dzieci może służyć :).
Kanał Liverpool i linia kolejowa umożliwiały sprawny transport materiałów do fabryki oraz dystrybucję produktów.
Utopia utopią, ale nie wszyscy pracownicy mieli takie same warunki. Malutkie domki zwyczajnych robotników ciągnęły się uliczka za uliczką. Większe należały do brygadzistów.
A największe, z ładnym widokiem, do kierowników.
Nawet emeryci dostawali od Sir Salt'a przytulne lokum. Niewiarygodne!
Współczesna mieszkanka Saltaire.
Kościół.
Jak zwykle czystym fuksem odwiedziliśmy Saltaire w wyjątkowy dzień, bo akurat odbywał się Saltaire Arts Trail, festiwal artystyczny dla małych i dużych. Prace artystów prezentowane były w galeriach, kawiarniach, starych budynkach miasteczka ale i w domach prywatnych, dzięki czemu udało nam się zajrzeć jak żyją współcześni mieszkańcy Saltaire (domki są naprawdę malutkie). Dla dzieci też było mnóstwo atrakcji, z których wypróbowaliśmy malowanie i robienie masek/ buź na talerzykach.
